Πολιτική Συμμετοχή: Τοπικές ομάδες, ή Δημοκρατία στο Ίντερνετ;

Σε κάθε κάλεσμα σε συμμετοχική εργασία στο Ίντερνετ, ή για το στήσιμο μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας Δημοκρατίας η πιο συχνή αντίδραση είναι:
«Καλό το Ίντερνετ, αλλά πάνω απ όλα η τοπική συμμετοχή σε ομάδες».

Ωστόσο, κάποιοι απο μας θεωρούμε ότι το βασικό θέμα για την επιβίωσή μας είναι το αν θα λειτουργήσουμε ως πολίτες που αποφασίζουν για το μέλλον τους, και αν θα το κάνουμε ΑΜΕΣΑ, οσο υπάρχει χρόνος και έχουμε τη στοιχειώδη ελευθερία να συζητάμε πολιτική και το στοιχειώδες δικαίωμα να συναποφασίζουμε.
Aυτό θα απαιτήσει οργάνωση σε επίπεδο πληθυσμού της χώρας, και διεκδίκηση του αυτονόητου: Την εφαρμογή του Συντάγματος απ τους πολίτες.
Μπορούν λοιπόν οι τοπικές οργανώσεις πολιτών να απαντήσουν στο βαθμό μαζικής οργάνωσης και στο χρονικό πλαίσιο που τίθεται από τις κινήσεις του συστήματος;

Ας δούμε σ έναν πίνακα μια σύγκριση των δυνατοτήτων τοπικής οργάνωσης σε σχέση με τη μαζική συλλογική οργάνωση που προσφέρει το διαδίκτυο. Λαϊκή Συνέλευση εδώ εξετάζουμε το παράδειγμα της Λ. Σ. του Συντάγματος, που προσπάθησε και απέτυχε να εκφράσει δημοκρατικά περίπου 1000 άτομα που ξόδεψαν πολλές ώρες όρθιοι προσπαθώντας. Μικρότερες συνελεύσεις είναι πιο ευέλικτες και αποτελεσματικές, αλλά εκεί λείπει η διασύνδεση με εκατοντάδες άλλες συνελεύσεις στη χώρα.

Ηλεκτρονικό Φόρουμ	Λαϊκή Συνέλευση
Αρχικά, απρόσωπη επαφή. Ωστόσο, υπάρχουν τα προφίλ και η ιστορία του τι έχει πει ο καθένας, άρα προάγεται η υπευθυνότητα. Χτίσιμο συλλογικής πολιτικής συνείδησης του λαού.	Επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Καλή για άμεση πρώτη εντύπωση, με τα θετικά και αρνητικά που έχει αυτή. Η συμμετοχή στις τοπικές ομάδες είναι σημαντική για το χτίσιμο αλληλεγγύης τοπικά.
Όλοι μπορούν να παρίστανται.Ελευθερία στο χρόνο που μπορεί ο καθένας. Δουλειά στο σπίτι, που μπορεί να γίνει στο χρόνο που επιθυμεί ο καθένας.	Περιορισμένη χωρητικότητα.Κάποιοι χάνουν συνελεύσεις γιατί δε μπορούν να πάνε τη συγκεκριμένη στιγμή.
Όλοι μπορούν να μιλήσουν. Πολυφωνία	Επιλογή με κλήρο. Συχνά, ομάδες κάνουν κατάληψη ζητώντας το λόγο μαζικά, αλλά ως μεμονωμένοι δήθεν πολίτες
Χώρος ανάπτυξης. Αποφασίζουμε με βάση επιχειρήματα που αναλύονται και συζητιούνται.	Περιορισμένος χρόνος ανάπτυξης. Ψηφοφορία πάνω σε συνθήματα που απευθύνονται στο θυμικό μας.
Τοποθέτηση προθεσμιών σε κάθε σοβαρή συζήτηση.	Δυσκολία τήρησης προθεσμιών.
Ζυμώσεις. Κάθε πρόταση μπορεί να αντιπαρατεθεί με άλλες. Να συζητηθεί σε σχέση μ εκείνες. Να ενσωματωθεί με κάποια άλλη.	Δεν υπάρχει χρόνος για ζυμώσεις, παρά μονάχα για σύντομες αναφορές στο τι είπαν άλλοι.
Μέτρηση ψήφων αυτόματη. Χρειάζεται καλή τεχνολογία και επιφυλακή για χάκερς.	Εκτίμηση του αποτελέσματος με μέτρημα χεριών Ή δια βοής. Πρέπει να εμπιστευθούμε αυτόν που μετράει.
Διαχείριση στα κείμενα ως προς τη σχετικότητα, την έκταση της πρότασης, την επιθετικότητά της προς άλλους κλπ	Δυσκολότερη διαχείριση. Ευκολότερη ‘κατάληψη’ του χώρου και του χρόνου μας.
Γραπτή ιστορία για το κάθε τι, μπορούμε να ξαναδιαβάσουμε και να διαμορφώσουμε καλύτερη άποψη.	Ότι θυμάται ο καθένας απ ότι ειπώθηκε. Αναφορά στα παλιότερα δύσκολη.
Συλλογή πληροφοριακού υλικού για το κάθε θέμα, προσιτή μ ένα κλικ. Χρήση λέξεων κλειδιών που δημιουργούν εύκολα κατηγοριοποίηση. Cross-reference (Διασταύρωση)	Ακόμη κι αν κρατιέται αρχείο, ή πρόσβαση σ αυτό είναι αδύνατη για τον καθένα κάθε στιγμή.
Ομάδες εργασίας: ταυτόχρονη δουλειά σε φωνητικό εργαλείο και σύνταξη κειμένου σε ζωντανό χρόνο.	Ομάδες εργασίας: Γράφει ένας μόνο.Έχουν καλύτερη ‘ζύμωση’ με την προσωπική επαφή και χημεία.
Κάθε ομάδα έχει το χώρο της. Διασύνδεση τοπικών ομάδων και συζήτηση/συνεργασία: άμεση.Ανακοινώσεις για δράσεις αγγίζουν άμεσα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Γρήγορες αποφάσεις. Άμεσος και εύκολος σχεδιασμός ώστε οι δράσεις να μη συμπίπτουν χρονικά. Κοινή συλλογική συζήτηση για τα ζητήματα που έχουν συμφωνία. Μαζικότητα στις δράσεις.	Κάθε ομάδα πρέπει να να επικοινωνήσει σιγά σιγά με άλλες ομάδες, να ξεπεράσει τα ιδεολογικά στεγανά, να αποδεχθεί την πολιτική δομή της άλλης ομάδας, να δημιουργήσει δεσμούς, να συζητήσει για τον τρόπο συνεργασίας.Κάθε ομάδα πρέπει να επικοινωνήσει μόνη της τις δράσεις της, με κόστος, συχνά σε ανταγωνισμό με άλλες δράσεις.

Η σκέψη μας είναι ότι το σε βάθος χτίσιμο της τοπικής συμμετοχικής συνείδησης είναι απαραίτητο, κάτι που έπρεπε να γίνεται από πάντα και κάτι που πρέπει να συνεχίσει να εξελίσσεται.

Αλλά δεν απαντά στα άμεσα και δραματικά ζητήματα που μας απειλούν τώρα:  Την εξαφάνιση κάθε δημοκρατίας που μεθοδεύεται απο τους δυνάστες μας, και στην εξελισσόμενη καταστροφή της ζωής μας.
Μήπως -αν θέλουμε να είμαστε πολίτες αντί για σκλάβοι- πρέπει να στρέψουμε την περισσότερη ενέργειά μας στη δημιουργία του ‘εμείς, οι πολίτες’ αντί για το ‘εμείς, η τοπική ομάδα’;